خبرنگار بود. نامش زهرا! ساده بود و دوست داشتنی!

اول بار بود که می دیدمش! چه ساده همسفر شدیم و چه ساده یار هم!...

در طول سفر می نوشت و یادداشت بر میداشت!

طلائیه نمک گیرش کرد. پابه پای راوی میآمد و می نوشت. دلش درد داشت. این را از نوشته هایش فهمیدم! گذشت، هویزه آرام بود و دلش شور... می آمدپا به پای همه ما! شلمچه که رسیدیم نگاهش آشنا بود اما نگاهش را از دست دادم! از نگاهم دور شد و راهمان از هم جدا! فتج المبین، فکه، چزابه...

دوست داشتم بیشتر با او باشم اما او با من نبود! او در آسمان خیالش بر مرکب قلم سوار بود ومن در خاک کوچک لنز دوربینم بدنبال گمشده ام بودم.

و این شد آغاز دوری ما...اما همچنان دوستش داشتم و دارم!

رنگی برای دنیایش نداشتم جز آسمانی!

آمده بود در پی حیرانی اش!  حیرانی و سردرگمی را در چشمانش می خواندم! آرام بود اما...خوب می شناسمش، دردش را، غمش را، شادی و...! آمده بود پاسخ حیرانی اش را بگیرداما... قراربود امسال بی مسئولیت قدم بردارد اما در همان قدم اول ... و این آغاز کارش بود!

گذشت. هفت روز گذشت با تمام مشکلاتش! اما در طول سفر در مناطق به دنبال حیرانی اش و دلیل حیرانی اش می گشت. گاه می خندید و گاه همصدا با دوستان نغمه دوستی سر میداد و گاه آرام اشک می ریخت!

گمان کرده بود کسانی که بی او قدم از قدم برنمیدارند دوستان پاکبازی هستند اما درست سر به زنگاه...زخمه زدند بر دلش!(و شاید این گمان من بود) نمیدانم اما من می شناختمش! صدایش دورگه شده بود و این یعنی اوج انفجار! همه طعنه میزدند!مردو وزن، دوست و دشمن! و تنها من می فهمیدم چه حالی دارد؟و چه غوغایی؟

بگمانم همه میدانستند او کارش را تا بهآخر و کمال نرساند از پا نمی نشیند و همین دلیل مسئول خواندنش!
مسئول د و مسئولیتش را به پایان رساند و بعد خداحافظ! او رفت و سفر به پایان آمد!
خبرش را داشتم که تاچند روز در خواب و بیداری جسمش میلرزید و این یعنی ...

روح لطیفش را در لابه لای حرفها و بازیهای کوکانه یشان در هم پیچیدند و او میدانست که آنها کودکند!

و هنوز هم او میرود تا حیرانی اش را کسی پاسخ باشد. می رود تا دنیایش را رنگی تازه برند!

چقدر بده آدم دچار روزمرگی بشه و نتونه کاری از پیش ببره!...

نوروزتان پیروز!

بازم سرکلاس بودم. داشتم سخت افزار و روش نصبشونو به بچه ها یاد می دادم که یکی از بچه ها گفت: خانم چقدر آفریدن و این قطعات سخته سخت تر از آفرینش انسان!
کلی جاخوردم گفتم: یعنی از نظر تو اینقدر آفرینش انسان آسونه؟گفت: خدا که کاری نکرده دوتا دستو دوتا پا سرهم کرده این سخته؟ گفتم پس چه خالق ناتوانی که مخلوقش از خودش داناتر و عالم تره؟پس بنظرتو چرا باید پرستش کنیم؟

یکی گفت: از سر اجبار! یکی گفت: کم داریم خانم! اون یکی گفت: بنظر من دنیا ول معطله! یهو دیدم نه با 15تا شاگرد جاهل روبرویم! گفتم: باشه پس امروز میتونیم هم بحث کنیم هم نصب کنیم! خودم شروع کردم گفتم خدا توی سوره نحل آیه 13 میگه: و در آنچهکه خداوند در زمین به رنگهای گوناگون برای شما پدید آورده، نشانه ها و دلایل شگفت انگیزی برای اهل معرفت نهفته است.

گفت: بااین حساب ما زیادی هم اهل معرفتیم! گفتم البته بر منکرش لگد!اما منظورت کدوم معرفته؟ گفتن: یعنی چی؟گفتم: یعنی خودتونو می شناسید؟ یا بقول معروف از کجا آمده اید و...

زدن به در مسخره بازی!نذاشم بیشتر از این جفنگ بگن!گفتم: خدا به ما دوپا، دو دست، یک دهان و 2 گوش! تا بیشتر کارکنیم و گوش بدیم و کمتر حرف بزنیم!

اینقدر خلقت خدا پیچیده است که با اینهمه تکنولوژی روز دنیا نتونستیم عین دست و پایی که خدا بهمون داده رو بسازیم!اونم با تک تک سلول ها و مویرگ ها....

گفت: چرا خانم، اینهمه علم پیشرفت کرد ما نخبه هایم تونستیم انسان شبیه سازی کنیمو پرتز دست و پا رو بسازیم!

-: خودت میگی پوتز! پس عین جنس نیست!

تو انسانی و مخلوق خالقی بزرگ که قطره کوچکی از علمش رو به بنده هاش هم داده! اونا تونستن مادربرد دست کنن مثل مغز که تموم کارای رانه رو هدایت کنه!

اما تونستیم مغزی درست کنیم که اگر مرگ مغزی داشتیم به زندگی برگردونیم؟

نه چون این قدرت حیات بخشی توی وجود ما نیست!پس این خداست که قدرت مطلقه!

گفت: انسان هم میتونه به اون قدرت برسه! پس انسان هم قدرت مطلقه!

ادامه دارد...