من گمان می کردم دوستی چهار فصلش همه آراستگیست

من چه می دانستم هیبت باد زمستانی هست

من چه می دانستم سبزه می پژمرد از بی آبی

سبزه یخ می زند از سردی دی

من چه می دانستم دل هر کسی دل نیست

قلبها آهن و سنگ

قلبها بی خبر از عاطفه اند

من چه می دانستم

شعرهایم را کسی از بر نکرد
هیچـکس درد مــرا باور نکرد

در غم و حسرت رهایم کرد و رفت
با من دیــوانه شامی سر نـکرد

آتشم اما در این آتشـکده
پیکرم را مثل خاکستر نکرد

لحظه ای آمد کنـــار بســترم
قطره اشکی گونه اش را تر نکرد

وقت رفتن دل به دنبالش دوید
گریه کرد اما کسی باور نکرد

بی وفایی کن وفایت می کنند، با وفا باشی خیانت می کنند.

                                    مهربانی گرچه آئین خوشیست. مهربان باشی رهایت می کنند.

نفهمیدم چی شد؟ فقط فهمیدم دوباره چادر به سر کشیدم و تو ایستگاه اتوبوس ایستادم! نمی دونستم توی کدوم ایستگاه اتوبوس ایستادم فقط می دونستم که باید این مسیر رو برم!

خیلی وقت بود که این مسیر رو نرفته بودم! خیلی وقت بود که باهمشون قهر بودم! یه چیزی تو دلم داشت دیوونم می کرد!نمی فهمیدم چی بود؟ یا اصلا کی بود که داشت با من دیوانه بازی می کرد؟

وقتی بخودم اومدم دیدم که توی مسیر بهشت رضا هستم و توی اتوبوس فقط من و راننده هستیم! یاد حرف خواهرم نیشخندی روی لبم کاشت! هم اشک می ریختم هم بخودم می خندیدم!رسیدم بهشت رضا مردم از اونهمه غربت!
دلم پابرهنه دنبال گمشده همیشگی اش می گشت! خیلی وقت بود که دل دیوونه رو اینجوری ندیده بودم!یه زمانی من بودم و این دیوانگی!اما وقتی متاهل شدم از همه چیز و همه دیوانگی هام بریدم!
وای چه حس قشنگی داشتم! توی بهشت رضا که قدم بر میداشتم انگار دارم روی زمین شلمچه پا می ذارم! پاهام دیگه اون بی رمقی و بی حسی نیم ساعت پیشو نداشت! احساس می کردم کسی اومده به استقبالم! کسیکه هروقت دلم می گرفت یا خوشحال می شدم می رفتم پیشش!

انگار داداش رضا پابهپام داشت می اومد! اشک امونمو بریده بود! باهاش حرف می زدم ولی انگار اون جواب می داد! توی یه دشت جنون تنها با عزیزترینها بودن یعنی اوج زیبایی یه زندگی! به هر طرف نگاه میکردم انگار کسی به من لبخند میزد! از سر مزار بابانظر که گذشتم بوی خوشی رو استشمام کردم که با خودم گفتم...!

دلم برای روزایی که توی بهشت رضا مثل آغوش مادرم آروم می گرفتم تنگه! کاش گمشدمو امروز پیدا می کردم!کاش اینقدر زود هوا تاریک نمی شد! کاش داداش بامن تا هرجا که می خواشتم می یومد!

کاش...

چهارسال پیش توی یک شب از شبای محرم قرار بود دوباره برم کمک دست خواهرم بشم!توی حسینیه امام خمینی برنامه ای بود که خانواده ها دعوت بودن و کار خواهرم و گره همیشه در صحنه اش کاربا بچه ها بود!
هنوز یادمه! گفتن بشین پشت سیستمو اسم 14معصوم رو تایپ کن: همه رو نوشتم و بردم که بچسبونم به اتاقا! کارم که تموم شد یدفعه خواهرمو دوستش اومدنو کلی منو محبوبه اسکندریو مسخره کردن. وقتی پرسیدم تازه فهمیدیم چه گافی دادیم:اسم امام نهم و دهم رو اینطوری تایپ کرده بودیم:

امام محمد نقی - امام علی التقی!

همه می گفتن تو امتحان شب اول قبرتون رد شدین! خلاصه شب شد و بچه ها اومدن سمت اتاقای نقاشی و قصه گویی عاشورا! برای اولین بار بابا نصرو اونجا دیدم!اسممو پرسید بهشون گفتم: خندید و گفت نه تو مادر حضرت رسولی!از اون به بعد هم من شدم مادر حضرت رسول!همه چیز از همون شبا شروع شد: اولین دستمزدمو از بسیج دانش آموزی واسه همون شبا گرفتم! چقدر برکت داشت!

همه چیز اون شبا قشنگ بود: حرص و جوش خواهرم، طعنه ها و دعواهای سرهنگ...، ریز نگاه کردن آقای طلوع، روشن کردن شمع و سوختن پارچه های ساتن سپاه و...
دلم واسه اونهمه تجربه تنگ شده! دلم واسه اونهمه صفا و صمیمت تنگه! واسه بچه ها، واسه آموزش، واسه گریه کردناشون!

یکی از بچه ها قد کوتاه و جثه ظریفی داشت: خواهرم اجازه نمیداد وارد اتاق بشه چون بچه بود و کلاس واسه بچه های بالای8 سال برگزار شده بود چنان گریه ای می کرد که بخدا من 8سالمه! اجازه بدید من بیام کلاس!

آقای طلوع به خواهرم گفت: این اگه زمان جنگ بود حتما تو جنگ شرکت می کرد!