کلبه ام پنجره ای باز به دریا دارد
                                خوب من منظره خوب تماشا دارد
منظره خوب! آدما به امید دیدن یه منظره خوب توی روزای زندگیشون نفس می کشند تا به اون منظره خوب برسن یا حداقل توی رویا ببینند اما، مگه می تونن به خوبی ها فکر نکنند و همین فکر کردن باعث میشه تا مناظر خوب و بعضی اوقات خیلی خیلی خوب براشون اتفاق بیفته!

مثل اولین دیدن ما آدما یه منظره خوب می بینیم، بهش دل می بندیم تا میخوایم ازش لذت ببریم می بینیم چقدر چهره زشت و پلشتی داره! اونوقت تازه به این می رسیم که همه چیز توی ذهن ما زیباست! تصمیم دنیارو زیبا کنیم اما یه هو می بینیم که ذهنمون گرفتار زشتی هاست بعد تصمیم می گیریم ذهنمون رو زیبا کنیم می بینیم خودمون توی بدیها غرقیم تا...

اما همه اینا یه یاعلی بلند از من و تو می خواد. تا من و تو نخوایم به زیبایی برسیم هیچ کس نمی تونه کاری برای ما انجام بده!

پس بیا ما هم مثل گلهای دنیا زیبا باشیم!

ارزشت را با مقایسه کردن خود با دیگران پائین نیاور، چرا که همه ی ما با هم متفاوتیم.
اهداف و آرزوهایت را با توجه به آنچه که دیگران با اهمیت تصور می کنند تعیین نکن، چرا که فقط تو می دانی که چه چیزهایی برایت بهترین است.

از دیو ودد ملول بود و با چراغ گرد شهر می گشت. در جستجوی انسان بود.
گفتند: نگرد که ما گشته ایم و آنچه می جویی یافت می نشود.

گفت: می گردم، زیرا گشتن از یافتن زیباتر است.

و گفت: قحطی است،نه قحطی آب و نان که قحطی انسان.
برآشفتند و به کینه برخاستند و هزار تیر ملامت روانه اش کردند، که ما را مگر نمی بینی که منکر انسانی؟ چشم بازکن تا انکارت از میانه برخیزد.

خنده زنان گفت: پیشتر که چشمهایم بسته بود، هیاهو می شنیدن، گمانم این بود که صدای انسان است. چشم که باز کردم همه چیز دیدم جز انسان!